Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ շիփ-շի•տակ

Պոլիս, Նոր Նախիջևան, Կարին, Մուշ՝ ուղիղ ◆ Շիփ-շիտակ գյուղին լեռը ելավ։ Եր ◆ Մեզ վըրա է սա քըշում շիփ-շիտակ: Հովհաննես Թումանյան ◆ Այ, ընկեր էսպես շիտակ պիտի լինի, դեհ, շիփ-շիտակ գընա հիմի։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Ի՞նչ էնեմ հա, հիմի ի՞նչ էնեմ. ախխ, քիչ կմնա, թե չիպուխն առնիմ շիմ-շիտակ էրթամ խանութը։ (Հակոբ Մանանդյան)
բոլորովին ◆ Վերջին օրերին շիփ-շիտակ խենթեցեր է կսեին։ (Թլկատինցի)
ուղղակի
բարձր և ուղիղ, բարձրուղեշ ◆ Երկայն, շիփ-շիտակ հասակ մը ունի։ (Թլկատինցի)
համարձակ, անվախ, բաց ճակատ ◆ Էնժամը կէրթամ վարպետիս շիփ-շիտակ կըկայնիմ։ Ռափայել Պատկանյան ◆ Ես ա չվախեցա, շիմ-շիտակ ըսի թը՝ ես եմ։ Ահ

ծուռ նստենք, շիփ-շիտակ խոսանք, Մուշ՝ չնայած համերաշխ չենք, բայց եկեք ճշմարտություն ասենք, ճիշտը խոստովանենք, արդարամիտ լինենք ◆ Ճնճուղ ու մրջեմ, արեք ծուռ նստինք, շիփ-շիտակ խոսանք։ Հժհք

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։