շմալ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ շ(ը)•մալ 

շմալ1

1. Ղարաբաղ, Հավարիկ՝ ծառի վրա լավ բողբոջած նուրբ ու երկար ճյուղ
2. Նիկոմեդիա, Հավարիկ, Քանդակ՝ թթի ծառի ճյուղ
3. Ղարաբաղ, Կարին, Շիրակ, Հավարիկ, Մուշ, Վան՝ (փխբ․) բարակ ու երկար, նուրբ ու բարեձև ◆ Մեռնեմ շմալ բոյիդ։ Սահակ Ամատունի

շմալ2

1. Համշեն, Վան՝ մուշ-մուշ քնել
2. Խոտուրջուր՝ քթով շնչել

շմալ3

1. Վան՝ գործածվում է կապակցության մեջ

Արտահայտություններ

1. շմալ մհմալ - հաստաբազուկ, կորովի երիտասարդ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։