Հայերեն բարբառային բառ

ՄՀԱ՝ [ʃɾit]

վանկեր՝ շ(ը)•րիտ

Արարատյան, Մուշ, Շատախ՝ նեղ ժապավեն, որ զարդի և ամրության համար կարում են զգեստի կրծքին՝ թևերին՝ քղանցքին ◆ Արի քեզ կուրտուկ առնեմ, Բոլորը շերիտ կարեմ։ Ահ
կանանց գլխի զարդ ժապավենի ձևով, խիտ-խիտ շարված ոսկի կամ արծաթ մանր դրամների շար, որ կապում էին ճակատին ◆ Մսացու եզները ծախել տվիր, Նոր շերիտ առար, ճակատդ դրիր։ (Հակոբ Մանանդյան) ◆ Գող Ներսեսը ... գիշերները մտնում էր տները, հարսների ճակատներից քնած ժամանակ շերիտները փախցնում։ (Հակոբ Մանանդյան)
թոկ, պարան ◆ Էշղիան տեսնե գը քի մե շերտըմ իջավ։ Կնիկը պռնեց շերիտը օղկիթ էրավ, ցըգեց էրկան բուգը, ձեռ էրավ, վերեն քաշեցին։ Հժհք ◆ Ձեռը թալեց ձիան յալը, շրիդը դրեց վիզը։ Ահ ◆ Էն օր տուն լվաց արեր ին փռեր ին շրտներաց վերեն։ Ահ ◆ Մհեր շրետկապեց ուր մեջք էսաց. -Մարե, ըզզի վեր քեշի։ Սասնա ծռեր ◆ Կանչեց իրա նոքարներին, շիրիտները թալեցին խորը, հանեցին Մելիք շահը։ Հժհք
Կարին՝ գոտի

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։