Հայերեն բարբառային բառ

ՄՀԱ՝ [ʃɾit]

վանկեր՝ շ(ը)•րիտ

Արարատյան, Մուշ, Շատախ՝ նեղ ժապավեն, որ զարդի և ամրության համար կարում են զգեստի կրծքին՝ թևերին՝ քղանցքին ◆ Արի քեզ կուրտուկ առնեմ, Բոլորը շերիտ կարեմ։ Ահ
կանանց գլխի զարդ ժապավենի ձևով, խիտ-խիտ շարված ոսկի կամ արծաթ մանր դրամների շար, որ կապում էին ճակատին ◆ Մսացու եզները ծախել տվիր, Նոր շերիտ առար, ճակատդ դրիր։ (Հակոբ Մանանդյան) ◆ Գող Ներսեսը ... գիշերները մտնում էր տները, հարսների ճակատներից քնած ժամանակ շերիտները փախցնում։ (Հակոբ Մանանդյան)
թոկ, պարան ◆ Էշղիան տեսնե գը քի մե շերտըմ իջավ։ Կնիկը պռնեց շերիտը օղկիթ էրավ, ցըգեց էրկան բուգը, ձեռ էրավ, վերեն քաշեցին։ Հժհք ◆ Ձեռը թալեց ձիան յալը, շրիդը դրեց վիզը։ Ահ ◆ Էն օր տուն լվաց արեր ին փռեր ին շրտներաց վերեն։ Ահ ◆ Մհեր շրետկապեց ուր մեջք էսաց. -Մարե, ըզզի վեր քեշի։ Սասնա ծռեր ◆ Կանչեց իրա նոքարներին, շիրիտները թալեցին խորը, հանեցին Մելիք շահը։ Հժհք
Կարին՝ գոտի

Արտահայտություններ

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։