որդիան

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [vɔɾdˈjɑn]

վանկեր՝ որ•դի•ան 

1. Արարատյան՝ որտեղից ◆ Հարևանները մնացել ին զարմացած, թե էդ մարդը էսքամ հարստությունը, մալ ու դովլաթը ո՞րդիան աշխատեց բերեց։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Արտահայտություններ

1. որդիան որդի,
2. որդիան որդե,
3. որդիանց որդի
   1. ինչ-որ տեղից, հայտնի չէ, թե որտեղից ◆ Ժամանակով Կատուն ճոն էր, Շունն էլ գլխին գդակ չուներ, Միայն գիտեմ ոչ որդիանց-որդի, Ճանկել էր մի գառան մարթի։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Հարմիքնին քյնում են որդիան որդի օխտը տարվա կյինի ու արաղ են պերում։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
   2. ով կհավատար, այս ինչպես պատահեց, այս ինչ հրաշք է ◆ Իրեքով էլ մնացին մաթ էլած, իրար էրեսի մտիկ անելոն, հնց իմանում ին էրազ ա՝ ինչ որ տենում են։ Ախա՛ր ո՜րդիան ո՜րդե. ըսկի ավատալու բա՞ն ա։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
4. որդիան որ էր, մեկ էլ հանկարծ, ինչ-որ տեղից, իգիտեմ որտեղից ◆ Մի օր էլ էրկսով ըսենց արևի տակին հաղ ին անում, որդիան որ էր՝ մի սոված արջ էն դհիցը ատամները ղրճտացնելուն դուս կավ։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։