Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ու•ղուփ

Ախալցխա՝ շնորհք, ունակություն, հմտություն ◆ Էն ղդար ուղուփ ունեմ, որկարըմ եմ էն սաղ թաբախեն կարդալ։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Առաչ հասկանում, թե էտ խաղումը լոտոբազին... շառլատան էին ասում, չունքի չէին հասկանում, թե էտ խաղումը ինչ խիլք ու ուղուփ է թախկացած (Խաթաբալա)
շնորհք, քաղաքավարություն, կարք ու կանոնի իմացություն ◆ Է, ա ջհելնի, ա քռանգաջնի, խի, բա դուք ուղուփ չունիք, դուս թափեցեք. ձին քաշեցեք, ալափ տվեք, աստծո ղոնաղներին պատիվ տվեք։ (Պերճ Պռոշյան)
Թբիլիսի, Կարին, Ախալցխա՝ ուշադրություն, ուշադիր լինելը
Թբիլիսի՝ գլուխ ◆ Ջուրա ջուրա փքրիր անց էին կեում ուղուփիս մեջ (Խաթաբալա) ◆ Էլի լավ ուղուփ, վուր եսղդամ կարում է ինձ դիմանալ (Խաթաբալա)

Աղբյուրներ[խմբագրել]

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։