Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ չա•թալ

Կարին՝ երկճյուղի, ծայրը երկճյուղված ◆ Չաթալ լեզուն հանած (օձը) շվշվալով դըպա մեզի դարձավ, լեղիքս ջուր կտրավ։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Աղջիկ մ՛ը գտանք գեղեցիկ դեմքով, Չաթալ կըզակով, գեղեցիկ տեսքով։ (Խաչատուր Փորքշեյան) ◆ Մշեցու լիզուն շատալ է, հան աշեմ լիզուդ շատա՞լ է։ ԲԲ
երկճյուղի փայտ, որի վրա քուղ են հյուսում
Եվդոկիա, Մոկս, Վան՝ պատառաքաղ ◆ Իմ մատնիր գո ձը չալաթի: (Ձեռագիր)
Եվդոկիա՝ երկճյուղի՝ երկժանի փայտ՝ ցորենի սրաները հավաքելու համար
Ուրմիա՝ բարակ ճյուղերով (ճիպոտներով) ու թելով պատրաստած շիրմա ◆ Կապառ տեռ, բարխանա, չաթալ, Առին օռդուն, ինգան ճամբախ։ (Քյոռ Օղլի)
Ղարաբաղ, Հավարիկ՝ իրար կպած (պտուղների մասին)
Հավարիկ՝ սրունքների միացման տեղը

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։