Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ չալ•խա•վու

Պոլիս, Խարբերդ, Բալու՝ ուռենու շատ բարակ ճկուն ճյուղերից հյուսած գործիք (բամբակը պատիճից՝ խճեճից մաքրելու համար). մեկ մետրից մի քիչ ավելի երկար տակառանման սարած (երկու ծայրերը ավելի նեղ են՝ խնոցու նման), որի բարակ ու նեղ ծայրերի մեջտեղում անցքեր են թողնված, որոնց մեջ անցնում է սարած պտտող ձող, սարածը ամրացնում են հենարանների վրա, մեջը լցնում են մաքրելու խճեճները (խոզա) և ձեռքով ոչ շատ արագ պտտում են (կեսժամի չափ). պտտելու ընթացքում խճեճի (բամբակի բացված կնգուղ) հետ եղած ավելորդ բաները առանձնանում են ու դուրս թափվում ◆ Հոն ճռճռը, անդին ճախարակները, ան մյուս անկյունը խճեճ քաշողները, տանիքին վրա ալ չալխավուն: (Թլկատինցի) ◆ Այս գործիքին անունը չալխավու է։ (Հակոբ Մանանդյան)

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։