Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ չա•փա•լե

Մանազկերտ՝ ապտակ ◆ Դատավորը մոտեցավ նի երկու չափալախ տվեց բերնին։ Հժհք ◆ Կուպլիկը իտի յա ասըմ, ետնան Ալմին մին լավ չըմփալախ տամ։ Հժհք ◆ Չափալեմ ղարկեց ծիուն։ Ըսաց. - Դո՞ր վե էկեր ես, դեն վե գնա։ Հժհք ◆ Նարոն իմալ օձու խեթուկ, հուշտ կէղնի, չափալեղ չէ, թոփ մե գիջու կնկա քիթ-մռութ , կը թքի, թորկե կէրթա։ Հժհք ◆ Էս քյոսեն սրա ռխին չփալախ ա տալի։ Հժհք ◆ Չոբանը մե շապպալաղ զարկեց, տղի խելքը գնաց։ Հժհք ◆ Իդիգ եդ դառավ, մե շափալաղըմ օր չզարգեց իմ երսիս՝ էսօր ես մեռե, թե էգուց։ Ահ

չափալաղ քաշել,
չափալախ քաշիլ, ապտակել ◆ Դուն օր ... հերս էլած վախտը մեկին ... շափալախ քաշիս կը ... բիթուն մեր խեր ու շառին հմար է։ (Խաթաբալա)

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։