չուխկա

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ Չուխ•կա 

1. Արարատյան, Նոր Բայազետ, Ղարաբաղ, Շամախի, Պոլիս, Եվդոկիա, Ամասիա, Սեբաստիա, Կարին, Մուշ, Շատախ՝ ՉՈԽԱ
2. Թբիլիսի՝ 1 Բրդյա նուրբ խավավոր գործվածք, մահուդ։ 2 Այդ կտորից կարված տղամարդու երկար վերարկու։

Արտահայտություններ

1. Մին խոխա Օխտը չոխա։ (Հանելուկ - ձնծաղիկ)
2. Նա հագել էր ոսկեգույն կլապիտոնով եզերված կապտավուն չուխա։ (Խդ)
3. Յիս Չուխկով մարդ ի՞նչ կ'օնիմ, իմ յարը կաբով պիտի։ (ԳՏԱ)
4. Էքուց մե լավ չոխա կու բաշխիմ քիզ։
5. Չուխա հագնում են արխալուղի վրայից, մեջքի վրա բյուսմայով սեղմելով և գրկելով մեջքը՝ լայն իջնում է մինչև ծնկներից քիչ ցած։

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։