Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ պ(ը)ռ•կա•պ(ը)•ռուկ

Վան՝ մինչև պռուկնը՝ եզրերը՝ շատ լիքը, թափվելու չափ լիքը ◆ Կարմրիկը մսի խաշանտանում է ածում դռան մեծկոթիմեջը,էնքան, որ կոթը պռնգեպռունգ լցվում է։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Նա էլ գոգնոցն է լցնում պռնգեպռունգ: Հովհաննես Թումանյան ◆ Թասը պռկեհար (լիքը) ընչանք վարդապետի խազը (բաժակի բերանի գիծը) լցրուց ու խմեց։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Կոտը պռտեպռունկ կաթով լցնում, տալի իրա տղին։ (Տիգրան Նավասարդյան) ◆ Իշի բերանը մոխիրըդեն ա ածում. ... ու խարարները պըտեպրունգ ջավահրով լցնում։ (Խաչատուր Աբովյան)
ծայրեծայր, ամբողջովին ◆ Սիրտը պռկեպռունկ լցրիլ եք դառնությամբ։ (Գարեգին Սևունց)

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։