Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ջեր•կա

Արարատյան, Նոր Բայազետ, Վան, Մոկս՝

շարք, կարգ ◆ Հավերը իրանց տիրոնչ ձենը ճանաչելով՝ բակումը ջերգով կանգնած՝ կռկռում էին։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ Թագավորն ասաց. «Կուզեմ իմ տնեն մինչև քո տուն էրկու ջերկա ծառեր տնկված»։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Էնպես ծառեր գտան, որ օրինավոր ջարգով կաղնած էին։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ Յելավ Մհեր, գնաց թավլեն. Հախիլա քառսուն ձին կապուկ ա՝ Քսան մեգ ջերգին, քսան մեջ ջերգին: Սասնա ծռեր ◆ Կանչեց քյուլլիդալիներին, Կանչեց ջարգայով կայնեցուց։ (Քյոռ Օղլի) ◆ Թող կյան ըստեղ, ջարգյին կղնոտեն։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Էս ջերգեն բռնեց, էլավ չուր գլոխ։ Սասնա ծռեր
տող ◆ Մի ջերգ (տող) բան չասեց կարգին, որ բան դուս գար։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Մե մե ախմախ... մե էրկու ջարդ էս թավուր բան կու գրե ու իրեն ասում է բանաստեղծ։ (Խաթաբալա)
որոշ հարաբերություններով միմյանց հետ կապված մարդկանց խումբ ◆ - Դե որ ըտենց ա, ասեց տղեն... քու ջերգի մարդկանց էլ իմացրու։ (Պերճ Պռոշյան)

Արտահայտություններ[խմբագրել]

մարդկանց ջերգ ընկնել - ստորին վիճակից բարձրանալ, մարդկանց շարք ընկնել, բան հասկանալ, բան տեսնել ◆ Աշխարհումը ես էլ եմ բան տեհե, մարդկանց ջերկ ընկե: (Տիգրան Նավասարդյան)

Աղբյուրներ[խմբագրել]

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։