ջուգ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ջուգ 

ջուգ 1

1. տե՛ս ջոկ

ջուգ 2

Նոր Նախիջևան՝

1. ճկված, ծռված
2. ճկված՝ փոս ընկած տեղ (ամանի՝ առարկայի վրա)

ջուգ 3

Թբիլիսի՝

1. ժամանակ ◆ Փիս ջուգերումն ինք ապրում։ (Խաթաբալա)
2. անգամ ◆ Վունց որ ամեն գամ, էս ջուգն էլ դոխտուր․․․ Նավասարդովը տլումբաշութին էր անում։ (Խաթաբալա)

ջուգ 4

1. Համշեն՝ պղնձե մեծ կաթսա

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։