ջուղապ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ջու•ղապ 

  1. Մուշ, Մոկս՝ պատասխան ◆ Ես էլ հարսեն կոշտը քյինալիս ըմ ջուղաբը քթալ։ Հժհք ◆ Մուքին շշկըլվում ա, գյուդում չի թա ջողոբը հունց տա։ ՆԼՂԺբ ◆ Ինչքան օր ինք կվերու իմ հետ կխոսա, ես ջուհաբ չըմ իտա։ Հժհք
  2. լուր, տեղեկություն ◆ Քեռի Թորոսին ջուղաբ ա ճամփում։ Ահ ◆ Աստոծ սիրես, էրված սրտիս Ջուղաբ բերես էկող տարին։ Հովհաննես Հովհաննիսյան ◆ Ջուապ գնաց Բոտան ու Շերվան,, թե՝ գիտի ինչ կէնինք օր Փըշկո-Նըռնոն հ'ելե ծառի գլոխ դուրբի կիշկա, քենի հ'աչք կը կտրա՝ պտի ավիրա, դը փակեք օր պրծնիք։ Հժհք ◆ Ջուհաբ տարան խոր, ասեցին թե քու ախչիկ խելացցուցեր է։ Հժհք ◆ Սորա ես քեզի ջույաբ կճամփիմ հ'ելիր արի, ինչ օր, օր ես ուզեցի։ Հժհք

Արտահայտություններ[խմբագրել]

  1. ջուղաբ անել
    1. լուր ուղարկել, լուր տալ, իմաց անել
    2. դուրս անել ◆ Պտի էդ տղին ջուղաբ անեն, որ նրա էրեսը էլ չը տենամ։ (Տիգրան Նավասարդյան) ◆ Տղին ջուղաբ աներ՝ պտի սաղ տարվա հախը տար, դուս չաներ՝ չէր ըլի, կնկա ձեռիցը պտի պրծներ։ Հժհք
  2. ջուղաբ տալ,
  3. ջուղապ տալ,
  4. ջողոբ տալ, պատասխանել, պատասխան տալ ◆ Մի կժի մեջ երկու ջուր գիտե՞ս. դե շուտ ջուղաբ տուր (հանելուկ-ձու)։ (Հայ ժողովդրական հանելուկներ) ◆ Ես մեհենգյ թաքավըերեն հինչ ջո՞ղոբպիտի տամ։ Հժհք ◆ Հանդե հ'ուշապ ուր հ'օդից կը զրուցե, ուլինկ ջուհապ կիտա։ Հժհք
  5. ջուղաբ տանել,
  6. ջուհաբ տանել, լուր տանել, տեղեկացնել, լուր տալ, հայտնել ◆ Ջուհաբ կըտանին նիգարի պապուն, թը հողեղեն տարավ զհրեղեն։ Ահ
  7. ջուղաբը տալ
    1. գոհացնել
    2. հախից գալ ◆ ՀԱրցնում ա. - Որդի, հմի որ էթում ես՝ լավ, ճամփի ասպար-մասպար ո՞ւնես, բալի ջինջանավար ա ռաստ գալի, կա՞րաս ջուղաբը տա։ Հժհք
  8. ջուղաբը տանք, Ուրմիա՝ խոսենք, լուր տանք, տեղեկություն տանք ◆ Ջուղաբը տանք Շահրամանեն։ (Քյոռ Օղլի)

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։