սալամաթ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սա•լա•մաթ 

1. Արարատյան, Թբիլիսի, Ղարաբաղ, Կռզեն, Հավարիկ, Ուրմիա, Կարին, Արաբկիր, Տարենտե, Մուշ, Վան՝ ապահովություն ◆ Առնենք թասը, տանք ձեզ ձեռի, խմենք ճամփի սալամաթին: Խա
2. ապահով, անվնաս, անփորձանք ◆ Վայ, էտ լավ էղավ, որ զինք տերտեր մարթ է, ոսկին սալամաթ կտանի մեր տուն։ Հժհք ◆ Տղին վարժատուն տանող-պերող ուտենց մշակն էր, որ տղին պան չէլնի, սալամաթ էրթա-կյա։ (Հրաչյա Աճառյան) ◆ -Այ բարով, հազար բարին, խերին, թոռչի ախպեր, ամեն ճամփեդ սալամաթ, ո՞նց ես, լա՞վ ես։ Հժհք
3. առողջ ◆ Ի՞մալ իք, սանամեր, ճժեր սալմա՞թ ին, բողազն ուրանց տե՞ղն է։ Հժհք
4. կենդանի, ողջ ◆ Յա ճոչ կուռք. դու զիս ազատ էնես էդա ազգից ու հեբոր, ես սալամաթ իգամ, զիմ էրգու տղեն լե քըզի մատաղ տէնեմ։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Արզուման, սալամաթ վերադառնաս, դու էլ խեղճ ես։ Աբ
5. անվնաս, չվնասված, չկոտրված ◆ (Ուռշանը) էնենց ճառթեց...սալամաթ վուէսկուէո չըմընաց։ (Քյոռ Օղլի) ◆ Սաղ ջանդակ ծակծկուկ, ասղան քթի տեղ սալամաթ չկա։ Հժկք

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։