սավդա
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [sɑvˈdɑ]
վանկեր՝ սավ•դա
- Նոր Նախիջևան, Կարին՝ սեր ◆ Մի քանի տարի սիրով, սավդով ապրեցին։ (Երվանդ Լալայան) ◆ Սերն ի՞նչ էր, սավդեն ի՞նչ էր։ Ահ ◆ Սրտի սավդեն գողտուկ չը մնա, գելնա ալենի։ Հժհք ◆ Յարըս սերեն սեվտայեն Յանըխ եղեր կը վառի։ (Հ․Տեր-Հակոբյան) ◆ -Իմ սրտի սավդեն կիտամ, Դե, հանե ծամթելն ի ծովեն։ Բնս ◆ Ավեր քու տուն, դրվեր դուռ, Զիսի չէներ սավդի ծուռ։ Բնս
Արտահայտություններ[խմբագրել]
- սավդա շառի, Կարին՝ սիրահարության փորձանք ◆ Կըսե. - Էսի սավդա շառի է, ես էսոր հնարը կը գտնիմ։ Հժհք
- սեվդան փորիկը մնալ, Պոլիս՝ սերը սրտում մնալ ◆ Աղբորկանս սեվտանփոքրիկը մնաց։ (Հ․Տեր-Հակոբյան)
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։