Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սո•լուղ

Կարին, Համշեն՝ շունչ
արտաշնչված օդը, բերանի գոլորշին ◆ Էտոր սոլուղը կրակի պես ծառերը էրում էր։ Հժհք

սուլուղ անել, Կարին՝
1. շունչ քաշել, շնչել
2. հանգստանալ, շունչը տեղը բերել ◆ Էստեղ ... նոր ըխթիարները քիչ սոլուղ առան,, պառակ քիչ քնելու։ Հժհք ◆ Նստավ սոլուխն առեց տերտերը, նոր էլավ ժամը։ Ահ
սոլուղ քաշել, Կարին՝
1. շունչ քաշել, շնչել
2. հանգստանալ
սոլուղը ելնել, Կարին՝ ազատ շնչել, ազատ շունչ քաշել ◆ Ասլանի սոլուղն ելավ՝ դևը մնաց մեշի ետևը։ Հժհք
սոլուղը իրան դուռն առնել, Կարին՝ լեղապատառ մինչև իրենց տուն վազել, շունչը իրենց դռանը առնել ◆ Լծից օրա չի արցըկըմ տերտերին, տերտերը սոլուղը մեջ գլուխ իրան դուռն է առնըմ։ Ահ
սոլուղը կտրել, Կարին՝
1. շունչը կտրվել, դժվարությամբ շնչել
2. մեռնել
3. համբերությունը հատնել

Աղբյուրներ[խմբագրել]

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։