սուրաթ
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ սու•րաթ
- Նոր Բայազետ, Մանազկերտ՝ դեմք, երես, տեսք ◆ Կարմր երես, բոլոր սուրաթ, Դնգըռ գլուխ ու լեն ճակատ։ Բնս ◆ Ռուստամը խայլին առավ ձեռը, իր սուրիաթը իշկեց, տեսավ, որ երեսին իրեք մազ սիվտըկեր ա։ Ահ ◆ Յոթն օր չուտես, չխմես՝ էտ սուրաթին թամաշա էնես։ Ահ
- սիրուն դեմք, գեղեցիկ երես ◆ Սուրաթ էրեսիդ, էն սուրբ մեռնին, էդ վարդ պռոշներիդ՝ ես մատաղ ըլիմ։ (Խաչատուր Աբովյան)
- նկար, պատկեր ◆ Էդ սուրըթի տեր ձեռք չի գա, էդ սուրըթի տեր խույումճի բաշու կնիկն է։ Ահ ◆ Նոր թագավոր… հախպուր մե կիտա շինել, զուր սուրաթ կիտա կախել վըր հախպրի կամարին։ Հժհք
- (թղթախաղ) պատկեր կրող խաղաթուղթ
- Նոր Նախիջևան՝ նմուշ, օրինակ (նախշի պատճենը հանելու)
Արտահայտություններ[խմբագրել]
- Թբիլիսի՝ սուրաթ- մաքաղաթ- նախշազարդ՝ մանրանկարներով զարդարված ձեռագիր մագաղաթ ◆ Օսկե վարաղնով վարաղնած սուրաթ- մաքաղաթն դուն իս։ (Սայաթ-Նովա)
- Արաբկիր՝ սուրաթդ ետևդ դառնա- (անեծք) վիզդ կոտրի- մեռնես
- սուրաթը քաշել- դեմքը նկարել- պատկերը հանել ◆ Յիփ քու սուրաթը կու քաշին, նախշումըն շնուք կու տաս։ (Սայաթ-Նովա)
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։