սրմա

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ս(ը)ր•մա 

  1. Արարատյան, Սեբաստիա, Խոտուրջուր, Արաբկիր, Մուշ, Վան, Մոկս, Թբիլիսի, Ակն, Հավարիկ՝ ոսկեթել, արծաթաթել, ոսկեգույն կամ արծաթագույն թել ◆ Անկեց ես քու մազերդ ըսեմ, որ սրմայի թել կ՛ըլմանի ։ ◆ Ախչի, նազերով, քալաշ ծամերով, ծամերտ իստըկեմ սրմա թելերով։ (Հրաչյա Աճառյան)
  2. ոսկեթելով ասեղնագործած ժապավեն, երիզ ◆ Աղջի, արի, սրմա կարեմ, սըրմիդ վրա ոսկի շարեմ։
  3. ոսկեթելով ասեղնագործած ◆ Սոլերն էր սըրմա, արևն էր կարմիր Ահ ◆ Սըրմա քամար պիրեր է, պարակ մեջքիս խամար ի։ Ահ
  4. (փխբ․) ոսկեծամ, ոսկեգիսակ, ոսկեթելի նման ◆ Ռըհան եմ ցանե խոտերով, էրթամ քյաղեմ շող մատներով։ ◆ Սըրմա ծամից մազմը քյաշեմ, ծաղիկ քյաղեմ, ծաղիկ քյաղեմ դաստա կապեմ։ ԱՍՏ ◆ Առավոտուն հետ խազերուն մայիլ եմ սըռմա մազերուդ։
  5. Խոտուրջուր՝ ոսկեզօծ շերտ
  6. Թբիլիսի, Սեբաստիա, Վան՝ զուտ արծաթ ◆ Իմ սիրմա էրծաթ ախպեր։ (Սայաթ-Նովա)
  7. Սեբաստիա, Վան՝ կանացւ հատուկ անուն

Արտահայտություններ[խմբագրել]

սրմա2[խմբագրել]

Հայերեն բարբառային բառ

  1. տե՛ս սուրմա

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։