Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սըֆ•տա

Կարին՝ նախ, առաջ, ամենից առաջ ◆ Առողջանալուց ետև սֆթա նրանց տունը գնացի։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ Մեկ դարիպն որ կ'ելլա Միլալեն կ'երթա։ Սֆթա սիրուն կ'ըսե, Յար, կեցիր բարով։ Փոլատ ◆ Թաքավերը սուվթա կյաս ա էտ ուստեն տոնը, քշերը ըտեղ կընաս։ Հժհք ◆ Ես որ մեռնեմ,- կասի թագավորը,- ով սֆթիցը կուզի իմ ախչիկը, կտաք նրան։ Հժհք ◆ Աստուձ խիալ արից սըվթա, ստիղծից նախ մարթը Աթամ։ (Սայաթ-Նովա)
նախնական, սկզբնական
առաջին ◆ Կլխավն ընցնում ա իրեք-չորս տարե, սուվթա պտուղը տամ ա էրկու խնձոր։ ՆԼՂԺբ
սկզբում ◆ Տղան սուվթա սաս չի անում։ Հժհք

Աղբյուրներ[խմբագրել]

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։