փեշման
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ փեշ•ման
- Ղարաբաղ, Հավարիկ, Թբիլիսի, Արաբկիր՝ իր արածի կամ ասածի համար զղջացող ◆ Գեղեցիկ փոշման ետ դարձավ։ Ամ․ ◆ Տեսավ օր մեկ մարդ ․․․ կասա․ էս սնդուկ կծախեմ ես, առնողն էլ ա փոշման, ծախողն էլ ա փոշման։ Ահ
Արտահայտություններ[խմբագրել]
- փոշման դառնալ
- փոշման ըլել՝ լինել, զղջալ, ափսոսալ ◆ Փոշման դառնալ ու լացեցին։ (Սայաթ-Նովա) ◆ Աշըղ ըլելուս շատ էլ փօշման չէմ։ Ժվ
- փոռ (ու) փոշման, Մշ․
- փոռը փեշման, Հվր․
- քոռ ու փոշման, Ղրբ․ Կր․ սաստիկ զղջացած, խեղջացած ◆ Ծիտն էլ մնաց փուռը փեշման, թըռչեց, ուման Բինը գնաց։ Բնբ․ ԳԱ ◆ Չէ, աղբար, ես կլասի մեջ խայտառակվելու իշտահ չունեմ, ըսի ու քոռ ու փոշման գնացի խանութ։ (Խաթաբալա) ◆ Տեր Սլիկ կառնե զուր կնի ու ճիժ՝ փոռուփոշման կը դառնա ետ։ ՀԺհք ◆ Մարդ փոռուփոշման գուզե ետ փախնի։ ՀԺհք