Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ զար•թուն

Ստուգաբանություն

չքնած, արթուն ◆ Զարթուն էի արդյոք, թե երազ տեսա։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Պատահում էր նաև զարթուն ժամանակ։ (Անահիտ Սահինյան)
զգոն, սթափ, զգաստ ◆ Մանաս, զարթուն կաց, Առաքելը հանկարծ է նեղը գցելու։ (Ակսել Բակունց)

զարթուն լինել, կենալ
1. չքնել, արթուն լինել, մնալ ◆ Եվ ո՞վ կլինի զարթուն այս ժամին։ Հովհաննես Թումանյան
2. զգաստ, զգոն լինել, ուշադիր լինել

Բաղադրյալ բառեր
զարթնել զարթնեցնել զարթնեցուցիչ զարթնոց զարթնուլ զարթնում

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։