Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ հա•ռա•չել

Ստուգաբանություն

հոգոց հանել, ախ քաշել, հեծել, հառաչանք արձակել ◆ Կուչ է եկել ու հառաչում այպես տխուր ու անհույս: (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Սարի ծաղկունք տխուր սյուքով հառաչեցին էն գիշեր: Հովհաննես Թումանյան

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ sigh, moan, groan, lament գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ стонать (ru) ‎(stonatʹ), застонать (ru) ‎(zastonatʹ), стенать (ru) ‎(stenatʹ) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։