հնչյունաբանություն

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [hnt͡ʃʰjunɑbɑnutʰˈjun]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ հնչիւնաբանութիւն

վանկեր՝ հ(ը)ն•չյու•նա•բա•նու•թյուն 

Գոյական

1. լեզվաբանության մի բաժին, որը ուսումնասիրում է լեզվի հնչյունական համակարգը
2. լեզվի հնչյունական համակարգը՝ կառուցվածքը

Հոմանիշներ

1. հնչաբանական, ձայնաբանական (հնց․)
2. հնչաբանություն, գրակազմություն, տառագիտություն, ձայնախոսություն, ձայնաբանություն, ձայնագիտություն

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

• Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։