Հայերեն

վանկեր՝ բա•թալ

չափազանց մեծ
ավելորդ, անպետք, վատ ◆ Ասեց. - Էլ իմ բան բաթալ է, երթամ լե՝ բոշ չերթամ լե: (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Թե որ դու էլ քո թուրը քաշիր, էն վախտը ընդոնց սեհրը բաթալ գլնի:

բաթալ անել - ոչնչացնել ◆ Բողոքները... առանց հետևանքի են թողնում, կամ բաթալ եմ անում, այսինքն՝ ոչնչացնում են: (Րաֆֆի)
բաթալ-բաթալ խոսալ - պոռոտախոսել, փքուն բառերով ճոռոմաբանել
բաթալ լինել - անհետևանք մնալ ◆ Այդ մասին պատրիարքարանից մի քանի թագրիր է գրվում, բայց դռան կողմից բաթալ է լինում, այսինքն՝ առանց հետևանքի է մնում: (Րաֆֆի)