 երկաթ գո

Հայերեն

ՄՀԱ՝ [ɔɾvɑ bɑr/hunisi 25, 2015 tʰ.]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ եր•կաթ

Ստուգաբանություն

Ըստ Ջահուկյանի՝ բնիկ հնդեվրոպական *d(i)u>*d(e)i - «փայլել, շողալ» արմատից է՝ *u աճականով, և նույն զարգացմամբ, ինչ երկին բառում: Ջակուկյանը երկաթ բառը կապում է երկինք բառի հետ, քանի որ ստացվել է երկնաքարերից: Հայերեն երկին ձևի հետ է կապում նաև քարթվելական բառաձևերը՝ վրացերեն, մեգրելերեն՝ rkina, լազերեն՝ erkina:

Գոյական

քիմիական տարր, ծանր թուխ-մոխրագույն կռելի մետաղ, որ ածխածնի միացությամբ տալիս է պողպատ կամ թուջ
սովորական գործածությամբ, սակավ ածխածնային միացությամբ զանազան կարգի պողպատների ընդհանուր անվանումը
երկաթյա իրեր, գործիքներ և այլն, երկաթեղեն (հվքկն․)
երկաթի պարունակությամբ դեղ (բժշկ․)
մետաղ (փխբ․)
դարպասի ճկիկ, կոչնակ (գվռ.)
զրահ (փխբ․)
շղթա, կապանք (հնց․)

Ածական

պինդ, կարծր, ամուր
հզոր, հուժկու (առավել բազուկների մասին)
շատ ծանր, զանգվածային ծանրություն ունեցող (փխբ․)

շարունակել․․․