Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ուրանալ

վանկեր՝ ու•րա•նալ

Ստուգաբանություն

Բնիկ հնդեվրոպական՝ *or- «խոսել, կանչել» արմատից (ծիսական բառ). հմմտ. հունարեն άρά «աղոթք, նզովք», լատիներեն ōrō «աղոթել», ռուսերեն орать «գոչել»: Թերևս բաղարկվել է հնդեվրոպական *ar- «հրաժարվել, ժխտել» արմատի հետ:

Բայ

հանձն չառնել, թաքցնել, ժխտել ◆ Հանցանքը` սերը` մասնակցությունը ուրանալ: ◆ Ինչ որ ճիշտ լինի չեմ ուրանալ, եթե մի վատ բան արած լինեմ, կխոստովանեմ: (Մուրացան)
հրաժարվել, բարեկամությունը` առնչությունը` հարազատությունը մերժել, խզել ◆ Ինձ հետ եկողը պիտի ուրանա և՛ մայր, և՛ հայր: (Վահրամ Փափազյան)
համոզմունքներից` դավանանքից` կրոնից և այլնից հրաժարվել` հեռանալ ◆ Նրա հայրը ուրացել է կրոնը: (Րաֆֆի)
անտեսել, մոռանալ, աչքաթող անել ◆ Ինքնին մենք մեր ուրանում ենք փրկություն: Հովհաննես Հովհաննիսյան
դավաճանել, դավաճանությամբ հակառակորդի` թշնամու կողմն անցնել ◆ Նրանք իրեն համարում են կոլեկտիվն ուրացող մարդ: (Հրաչյա Քոչար)
ժխտել, պարտքը՝ պարտավորությունը և այլն մերժել՝ ժխտել ◆ Տո՛, բաս ուզում ես փողս ուտի, ուրանա: (Վահրամ Փափազյան)
մի բանից ետ կանգնել, հրաժարվել, ձեռք վերցնել ◆ Աշխարհն ուրացած և կյանքից հրաժարված աբեղաները աշխատում էին հարստանալ: (Րաֆֆի)

շարունակել․․․