Հայերեն

վանկեր՝ շ(ը)•րիտ

նեղ ժապավեն, որ զարդի և ամրության համար կարում են զգեստի կրծքին՝ թևերին՝ քղանցքին ◆ Արի քեզ կուրտուկ առնեմ, Բոլորը շերիտ կարեմ: Ահ
կանանց գլխի զարդ ժապավենի ձևով, խիտ-խիտ շարված ոսկի կամ արծաթ մանր դրամների շար, որ կապում էին ճակատին ◆ Մսացու եզները ծախել տվիր, Նոր շերիտ առար, ճակատդ դրիր: (Հակոբ Մանանդյան) ◆ Գող Ներսեսը ... գիշերները մտնում էր տները, հարսների ճակատներից քնած ժամանակ շերիտները փախցնում: (Հակոբ Մանանդյան)
թոկ, պարան ◆ Էշղիան տեսնե գը քի մե շերտըմ իջավ: Կնիկը պռնեց շերիտը օղկիթ էրավ, ցըգեց էրկան բուգը, ձեռ էրավ, վերեն քաշեցին: Հժհք ◆ Ձեռը թալեց ձիան յալը, շրիդը դրեց վիզը: Ահ ◆ Էն օր տուն լվաց արեր ին փռեր ին շրտներաց վերեն: Ահ ◆ Մհեր շրետկապեց ուր մեջք էսաց. -Մարե, ըզզի վեր քեշի: Սասնա ծռեր ◆ Կանչեց իրա նոքարներին, շիրիտները թալեցին խորը, հանեցին Մելիք շահը: Հժհք
գոտի