տիրացու

Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ տիրացու

վանկեր՝ տի•րա•ցու

Կազմություն

Արմատ՝ տեր, վերջածանց՝ -ացու:

Գոյական

(եկեղ․) եկեղեցական ստորին պաշտոնյա՝ սարկավագից կրտսեր, դպիր ◆ Եկան և գալիս էին տիրացուներ, գաղթական քահանաներ, աղքատ աշակերտներ, և բոլորը նպաստ են խնդրում: (Շիրվանզադե)
(կրոն․) եկեղեցական ստորին պաշտոնյա, որ սպասարկում է որևէ քահանայի՝ կարգ կատարելիս ◆ Լսելի էր լինում միայն քահանայի և յուր միակ տիրացուի ձայնը: (Րաֆֆի)
(հնց․) նա, որ պատրաստվում է տերտեր՝ քահանա դառնալու, տերտերացու
(փխբ․) հարգական մակդիր, որով մի ժամանակ կոչում էին գրագետ մարդկանց ◆ Բայց դու չասացիր հրամանքդ ով ես, Ուզում եմ քեզ հետ լիասիրտ խոսալ: – Ես քաղաքումը կարդում եմ, պապի: – Հա՜, տիրացու ես, բա ինչո՞ւ չասիր: Հովհաննես Թումանյան
(փխբ․), (արհմրհ․) իր բնագավառի՝ զբաղմունքի մեջ հետամնաց՝ հին հայացքներով ու մեթոդներով առաջնորդվող մարդ ◆ Նա ոչ թե ուսուցիչ էր, այլ տիրացու:
(արհմրհ․) շատ կարդացած, բայց կարդացածը մակերեսորեն ու մեխանիկորեն յուրացրած մարդ ◆ Դժվար է այդ տիրացուներին բան հասկացնել:
(ծծկբ․) գործակալ, կամակատար

Հոմանիշներ

(եկեղ․) դպիր, ջահընկալ, (ժղ․)՝ տացու, տերտերացու, երիցացու
տե՛ս տգետ

շարունակել․․․