Ազդ արմատը ծագել է հին պարսկերեն՝ azdā լուր, պահլավերեն՝ azd լուր, մանիքեական պահլավերեն՝ azd հայտարարել, azdegar ծանուցող, տեղեկաբեր, աֆղաներեն՝ zdą, սանսկրիտ՝ अद्धा addhā ապահով, ստույգ, հաստատ։ Իրանյան բառը պետք է ունեցած լինի ներգործություն, ուժ նշանակությունը։
Պահլավերենի միջոցով բառը փոխառությամմբ անցել է նաև արամերենի՝ אור azd, אורא azdā ձևով, որը նշանակում է նախ ազդ, լուր։
Ազդ արմատը օգտագործվել է Դանիելի մարգարեության մեջ, որտեղ բառի իմաստն անորոշ է (Դան. բ. 5.) millətā minnī aẓdā: Հունարեն թարգմանությունն ունի ό λόγος ἀπ᾿ ἐμοῠ ἀπέστη, հայերեն՝ բանն վերացաւ յինէն, վուլգատան՝ Sermo recessit a me, որտեղ՝ azdā բառը կունենա λόγος բան խոսք, sermo նշանակությունը։ Այս դեպքում արամերեն azdā բառը նույնանում է մեր ազդու բառի հետ։
Բայ
ներգործել, ներգործություն ունենալ ◆ Բարենպաստ եղանակը ազդում է բերքի բարձրացման վրա։
տպավորություն թողնել, ենթարկել իր ազդեցությանը
դրդել, հրահրել
շարժել, շարժման մեջ դնել
հուզել, որևէ զգացմունք առաջացնել ◆ Հոր մահը նրան խիստ ազդել էր:(Նար-Դոս)
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։