աղետ

  Հայերեն

• ՄՀԱ^(key): [ɑˈʁɛt]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ աղէտ

Վանկեր՝ ա•ղետ 

Ստուգաբանություն

Առաջացել է բնիկ հնդեվրոպական բառից, բայց բուն ձևի վերականգնումը դժվարություն է հարուցում․ ամենից ավելի հավանական է, որ առաջացել է հնդեվրոպական oleid ձևից՝ lei- < elei-` «դադարել, փոքրանալ, անհայտանալ» արմատից և համապատասխանաբար հյուսիսիսլանդական litt` «քիչ, վատ» (այլև՝ lei-t >), գերմաներեն՝ leiden` «հանդուրժել, տառապել» բառերից։ Ավելի քիչ հավանական է համեմատությունը ol-` «ոչնչացնել, վնասել, փչացնել» արմատի ածանցյալների հետ։

Գոյական

1. կոտորած, ավարառության, ավերանք, տեղահանում, ողբերգական անցուդարձ ◆ Թող չլինի պատերազմը, որ այնքան աղետների, որ այնքան թշվառություննևրի պատճառ դարձավ։ (Րաֆֆի) ◆ Դարեր շարունակ, ժողովուրդ դու իմ, տեսել ես միայն փորձանք ու աղետ։ (Եղիշե Չարենց)
2. դժբախտություն, չարիք, շատ ծանր դժբախտ պատահար ◆ Պատը փուլ եկավ, զույգ երեխաներին տրորեց, այս աղետից խեղճ մայրը խելագարվեց։ ◆ Աղետը բույն էր դրել նրանց տանը։
3. մանր վիշտ, սրտի կսկիծ՝ իբրև հետևանք եկած դժբախտության ◆ Բարեկամների կարեկցությունը թեթևացնում է դժբախտի աղետը։ ◆ Աղետը կրծում է սիրտս։
4. խիստ ծանր դժբախտություն, չարիք, որ հարվածում է հասարակությանը ◆ Պատերազմը ոչ միայն աղետ է, այլև աղետների մայր, որ ծնում է սով, տիֆ և կործանում։ ◆ Պետությունը ժողովրդական աղետների ժամանակ կազմակերպում է բժշկական և պարենավորման օգնություն։
5. բնական պատահար (կարկուտ, հեղեղ, փոթորիկ, երաշտ և այլև) ◆ Մեծ աղետ էր եկել այդ տարի գյուղին, մայիսի սկզբին հանկարծ ձյուն էր տեղացել։ (Ակսել Բակունց)
6. պատերազմ ◆ Թե որտեղից արդյոք ծագեց էս ընդհանուր աղետը մեծ։ (Հովհաննես Թումանյան)

Հոմանիշներ

1. փորձանք, անբախտություն, ձախորդություն, պատահար, պատուհաս, չարիք, վնաս, արհավիրք (բրբ․)
2. փաթերակ, դար, զուլում

Արտահայտություններ

• աղետի ենթարկվել — աղետվել, աղետից վնասվել ◆ Ձորակի մեջ երևաց աղետի ենթարկված տրակտորը։ (Սերո Խանզադյան)

Ի արտաքին հոլովում
	Եզակի թիվ	Հոգնակի թիվ
Ուղղ.	աղետ(ը)	աղետներ(ը)
Սեռ.	աղետի	աղետների
Տր.	աղետի(ն)	աղետների(ն)
Հայց.	աղետ(ը)	աղետներ(ը)
Բաց.	աղետից	աղետներից
Գործ.	աղետով	աղետներով
Ներգ.	աղետում	աղետներում