անվճռականություն

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [ɑnvt͡ʃrɑkɑnutʰˈjun]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ան•վ(ը)•ճ(ը)•ռա•կա•նութ•յուն 

Գոյական

1. անվճռական լինելը, բնավորության բացասական գիծ, որն ունեցողը դրսևորում է ավելորդ կասկածներ, ապրում դրդապատճառների ավելորդ պայքար, արագորեն վճիռներ կայացնելու և դրանց իրագործմանն անցնելու անընդունակություն, ինչպես նաև կատարման ընթացքը դադարեցնելու ընդունակության թուլություն կամ բացակայություն, երբ գործունեությունը աննպատակահարմար է դառնում

Հոմանիշներ

1. անհամարձակություն

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

• Ա․ Ա․ Նալչաջյան, Հոգեբանական բառարան («Լույս» հրատարակչություն), Երևան, 1984 — 240 էջ։