բարբարոս
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾbɑˈɾɔs]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բար•բա•րոս
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Փոխառություն՝ հունարեն βάρβαρος:
Գոյական
- (պատմ․) այլազգի, օտարազգի, անուն, որ տալիս էին հին հույներն ու հռոմեացիները իրենց լեզուն չհասկացող և անհասկանալի լեզվով խոսող բոլոր օտարներին, որոնց խորթ էր «իսկական» հելենիստական մշակույթը։
- անուն, որով հնագույն հայ հեղինակները երբեմն կոչում են ոչ հայերին, օտարազգի
- քաղաքակրթության ստորին աստիճանի վրա գտնվող մարդ (փխբ․)
- կիսավայրենի, խուժադուժ ◆ Երևում էին այն փոքրիկ ամրոցների հետքերը, որ կառուցել էին Դավիթ-Բեկի մարդիկ Սյունիք խուժած բարբարոս ասպատականի դեմ առաջին ճակատամարտն սկսելու համար։ Սերո Խանզադյան
- արյունաբբու, վայրագ
- կոպիտ, անտաշ, գռեհիկ, անկիրթ ◆ (Նա) Գիտեր, որ յուր երկիրը շրջապատված է անկիրթ և բարբարոս դրացիներով։ (Մուրացան)
- բարբարոսների, բարբարոսական ◆ Նորից դարձավ Նաիրին բարբարոս սրերի հեսան։ Եղիշե Չարենց
- կոպիտ, չհղկված ◆ Մեր լեզուն ճկուն է ու բարբարոս — առնական է, կոպիտ, բայց միևնույն պահին պայծառ է նա, որպես մշտաբորբոք փարոս։ Եղիշե Չարենց
Հոմանիշներ[խմբագրել]
Արտահայտություններ[խմբագրել]
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։