Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ բա•րե•պաշ•տութ•յուն

Ստուգաբանություն

(կրոն․) բարեպաշտ լինելը, բարեպաշտի վարք, կենցաղ ◆ Միշտ ներկայացել էր որպես ճշգրիտ տիպար քրիստոնեական բարեպաշտության։ (Րաֆֆի) ◆ Իր բարեպաշտությունը, որ մինչև այն ատեն անշահասեր էր, պահանջող դարձավ։ (Գրիգոր Զոհրապ)
մեծարանք, ծառարություն
հարգանք, պատկառանք

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ piety, unction գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ благочестие (ru) ‎(blagočestije), набожность (ru) ‎(nabožnostʹ) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։