Jump to content

բարձունք

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ բար•ձունք 

Ստուգաբանություն

[խմբագրել]

Գոյական

  1. (երկրբ․) երկրակեղևի տեղամասի մակերևույթ, որը շրջապատող տարածքից բարձր է պայմանականորեն ավելի քան 200 մ
  2. բարձրադիր տեղ, բարձրություն, վայր ◆ Նրա կենարար ճառագայթները ոսկեզօծեցին ափնածիր լեռները, Սևանա բարձունքն ու ժայռերը։ (Մուրացան)
  3. սար, լեռ, բլուր ◆ Բարձր է հնոց աշխարքն հայոց ու Մասիսը Երկնագետ։ Իմ խոր հոգին էն բարձունքին խոսք են բացել նրա հետ։ Հովհաննես Թումանյան
  4. ամենաբարձր տեղը, գագաթ, տեղ (լեռան, ալիքի և ալյն)
  5. երկրից շատ վերև, բարձր որևէ տեղ, կետ, բարձրություն, մթնոլորտի վերին շերտերը
  6. բարձրություն, բարձր դիրք, պաշտոն, մակարդակ, աստիճան (փխբ․)
  7. երկինք (հնց․)
  8. հաջողություն, գործի, ստեղծագործության վերելք ◆ Եվ բարձունքներ ես դու ունեցել, և անկումներ ես ունեցել հար։ Եղիշե Չարենց (փխբ․)

Հոմանիշներ

[խմբագրել]
  1. բարձրություն, դարավանդ (երկրի մակերևույթից ոչ այնքան բարձրադիր հատված, բարձրադիր տեղ)
  2. բլուր սար (երկրի մակերեսից բարձր տեղ)
  3. գագաթ, կատար (որևէ բանի ամենաբարձր տեղ)
  4. տե՛ս բարձրույթ

Արտահայտություններ

[խմբագրել]
  1. լեռնային բարձունքներ
  2. իշխող բարձունքներ
  3. բարձունքում ճախրել

Աղբյուրներ

[խմբագրել]
  • Հողմիկ Սարգսյան, Ռուզաննա Սարգսյան, Երկրաբանական տերմինների եռալեզու հանրագիտական բառարան, Երևան, «Զանգակ», 2014 — 672 էջ։