Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ բար•ձունք

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

(երկրբ․) երկրակեղևի տեղամասի մակերևույթ, որը շրջապատող տարածքից բարձր է պայմանականորեն ավելի քան 200 մ

բարձրադիր տեղ, բարձրություն, վայր ◆ Նրա կենարար ճառագայթները ոսկեզօծեցին ափնածիր լեռները, Սևանա բարձունքն ու ժայռերը։ (Մուրացան)
սար, լեռ, բլուր ◆ Բարձր է հնոց աշխարքն հայոց ու Մասիսը Երկնագետ։ Իմ խոր հոգին էն բարձունքին խոսք են բացել նրա հետ։ Հովհաննես Թումանյան
ամենաբարձր տեղը, գագաթ, տեղ (լեռան, ալիքի և ալյն)
երկրից շատ վերև, բարձր որևէ տեղ, կետ, բարձրություն, մթնոլորտի վերին շերտերը
բարձրություն, բարձր դիրք, պաշտոն, մակարդակ, աստիճան (փխբ․)
երկինք (հնց․)
հաջողություն, գործի, ստեղծագործության վերելք ◆ Եվ բարձունքներ ես դու ունեցել, և անկումներ ես ունեցել հար։ Եղիշե Չարենց (փխբ․)

բարձրություն, դարավանդ (երկրի մակերևույթից ոչ այնքան բարձրադիր հատված, բարձրադիր տեղ)
բլուր սար (երկրի մակերեսից բարձր տեղ)
գագաթ, կատար (որևէ բանի ամենաբարձր տեղ)
տե՛ս բարձրույթ

Բաղադրյալ բառեր
բարձունքային

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ height, elevation, eminence գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ высота, рост, вышина վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Հողմիկ Սարգսյան, Ռուզաննա Սարգսյան, Երկրաբանական տերմինների եռալեզու հանրագիտական բառարան, Երևան, «Զանգակ», 2014 — 672 էջ։