բարք
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾkʰ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բարք
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Բնիկ հնդեվրոպական՝ * bhriio- (՞)՝ * bhr- արմատից։
Գոյական
- ավանդական կամ ժառանգական հոգեկան հատկանիշների ամբողջություն, բնածին հատկություններ, բնավորություն ◆ Լինելով անհանգիստ բարքի տեր և ունենալով ազատ Ժամանակ, նրանք դյուրաբորբոք են պարապությունից։ (Ակսել Բակունց) ◆ Թե տգետ է մեր տերտերը, խիղճը մեռած, բարքն անբարիշտ։ Հովհաննես Թումանյան
- վարք, վարքագիծ, վարվելակերպ
- նիստուկաց, բարոյական կյանք ◆ Կնճռոտ մաշկը բոլորովին երիտասարդ զինվորների ճակատին ու դեմքերին՝ ցույց էր տալիս ընտանեկան բարքերի անկում։ Դերենիկ Դեմիրճյան
- հասարակություն մեջ ընդունված սովորությունների ամբողջություն, կացութաձև ◆ Օրենքները շղթա են ձեր, Ձեր բարքերը՝ կնամարդի։ (Ավետիք Իսահակյան)
- Ախալցխա՝ ախորժակ ◆ Տղեն կըսե․ — Ի՞նչ էնեմ, բարքդ ի՞նչ գուզե։ ՀժՀք
- պահանջ, ցանկություն
- Թբիլիսի՝ բնավորություն
Հոմանիշներ[խմբագրել]
- տե՛ս վարք
Արտահայտություններ[խմբագրել]
- բարք ու վարք -
- հասարակական ընդհանուր սովորություններ, կացութաձև
- բարոյական կյանք, կենցաղ ◆ Հոգևորականությունը նրանց անկարգ բարք ու վարքը հանդիմանում է, իսկ նրանք զայրանալով սպանել են տալիս հոգևորականներին։ (Րաֆֆի)
- բարք անել - պահանջել, ուզել
- բարքը փոխել - անսովոր բաներ ուտելու ախորժակ ունենալ (հղի կանանց մոտ)
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։