դև
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [dɛv]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
Արտասանություն
[խմբագրել]վանկեր՝ դև
Ստուգաբանություն
[խմբագրել]Փոխառություն իրանական աղբյուրից. հմմտ. միջին պարսկերեն, պարսկերեն dēv, այլև ավեստերեն daēva:
Գոյական
- ըստ քրիստոնեական կրոնի՝ չար հրեշտակ, չար ոգի ◆ Նա հավատում էր դևերի և սատանաների, ալքերի և քաջերի գոյությանը։ (Նար-Դոս)
- Ըստ կրոնական պատկերացումների չար ուժերի առաջնորդ, աստծոո գլխավոր հակառակորդ, մարդկության փրկության թշնամի, նրա բոլոր փորձանքների և դժվարությունների աղբյուր։
- հեթանոսական կրոնի աստվածություն, հեթանոսական աստված
- ամենակարող մարդանման արարածներ՝ բարի կամ չար ◆ Դու մի ասիլ սպիտալ դևը ինքը հրեշն է որ կա։ Հովհաննես Թումանյան
- հեքիաթների մեջ՝ այլանդակ՝ ուժեղ մարդանման մարդակեր արարած, հրեշ ◆ Սարսափ կալավ դև Մելիքին։ Հովհաննես Թումանյան
- որևէ կրքի՝ մոլության ևն անձնավորումը ◆ Ատելության՝ եսասերության դև։ ◆ Այս այն դևն է, որի մասին խոսում էի, որ թաքնված է կնոջ մարմնի մեջ և գազանանացնում է նրան։
- հրեշավոր մարդ
- այլանդակ՝ անճոռնի մարդ
Հոմանիշներ
[խմբագրել]- չարք, սատանա, այս, բեհեղզեբուղ, ջին, իբլիս, գրող, խափանուկ, խմբլիկ
- չաստված
- հրեշ
Արտահայտություններ
[խմբագրել]- դևերը բերել - զայրացնել, կատաղեցնել
- դևերը գալ - զայրանալ, կատաղել
- դևի ծիծ՝ կաթ ծծել- խորամանկ ու հնարագետ լինել
- դևի ծնունդ - շատ չար նենգադավ մարդ
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։