լատինաբանություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [lɑtinɑbɑnutʰˈjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ լատինաբանութիւն
վանկեր՝ լա•տի•նա•բա•նութ•յուն
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Գոյական
- հայ քերականագիտական ուղղություն (17-18-րդ դարերում), որը գրաբարի քերականական նկարագրությունը հարմարեցնում, ենթարկում էր լատիներենի քերականական սխեմաներին
- լեզվի մեջ լատիներեն բառեր ու ոճեր գործածելը
- լատինաբան լինելը
Հոմանիշներ[խմբագրել]
Արտահայտություններ[խմբագրել]
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։