խայտառակ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [χɑjtɑˈrɑk]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ խայ•տա•ռակ
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Ածական
- ամոթալի, ամոթանքի արժանի ◆ Խայտառակ օրից հետո անբաժան էր երեխաներից։ (Շիրվանզադե) ◆ Այդ խայտառակ վայրից հեռացիր։
- վարկաբեկիչ, վարաբեկված ◆ Գուցե խայտառակ դեպքն հայտնի է ամենքին։ (Շիրվանզադե) ◆ Խայտառակ խռովություններ են պատահում հայոց, լատինական և հույն աբեղաների մեջ։ (Րաֆֆի) ◆ Խայտառակ խոսքեր՝ հայհոյանքներ։ ◆ Մի խոսիր այդ խայտառակ մարդու հետ։
- ստորացուցիչ ◆ Հեծում էր ստրուկ, թշվառ հայրենիք, գլուխ խոնարհած խայտառակ լծին։ Հովհաննես Հովհաննիսյան
- սուտ, շինծու ◆ Ուրկից սորվեր էր այդ լիրբ ու խայտառակ բացատրությունները։ (Գրիգոր Զոհրապ)
- անշնորհք, ապաշնորհ ◆ Խայտառակներ, գոչեց բարձրաձայն։ (Գրիգոր Զոհրապ)
- խայտառակ անել, խայտառակել ◆ Մի լավ խայտառակ արի, շալակը տվի, տարավ։ Հովհաննես Թումանյան
- խայտառակվել ◆ Նա ամբողջ գյուղով մեկ խայտառակ եղավ։
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։