խղճալի

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [χʁt͡ʃɑˈli]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ խ(ը)ղ•ճա•լի 

Ածական

1. խղճալու արժանի, խեղճ, ողորմելի, խղճալի վիճակ ◆ Այնտեղ կանգնած էր ներս ընկած կրծքով խղճալի մի մարդ։
2. խեղճություն արտահայտող, խղճի՝ կարեկցանքի զգացումով տոգորված ◆ Խղճալի ձայնը միշտ մնում էր յուր կուրծքի մեջ խեղդված։ (Րաֆֆի)
3. ◆ Գարեգին սկսավ պատմել տոքտյորին յուր խղճալի պատմությունը։ Տիգրան Կամսարական
4. ◆ Նրանց արտաքին տեսքը… խղճալի է։ (Ակսել Բակունց)
5. ◆ Կուչ էր գալի խղճալի, օջախի շուրջը օտարի։ Հովհաննես Թումանյան

Հոմանիշներ

1. ողորմելի, արգահատելի, ողբալի, խեղճ, խղճական

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։