խո

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ խո 


Ստուգաբանություն[խմբագրել]

  1. 1․ Թբիլիսի, Ջավախք, Չարսանճագ, Ուրմիա՝ Խիզան, Ալաշկերտ՝ նույնն է՝ ՀՈ¹, ԽՈՄ¹։ Խո օչով չէ՞ Հարցրի ինձ։ ։ ◆ Խո ատիկա յէս չըսի օր թարս-թարս կաշես ինձի։ (Ձ)
  2. Ինչ խո, Վան՝ Ինչպես թո, զարմացական հարցում։ ◆ Պառավ կասա․ —Ով գըցեր ա՝ չէկար ա։ Լաճ կասա․ —Ի՞նչ խո, մամիկ։ (Գարեգին Սրվանձտյան)

Հայերեն

  1. ապա ուրեմն, այդ դեպքամ ◆ Եթե համաձայն ես, խո լավ, իսկ եթե ոչ, այն ժամանակ ճար չկա։ (Նար-Դոս)
  2. ցույց է տալիս որևէ գործողության դյուրին լինելը սովորականությունը ◆ Իսկ Շահյանին խո խորում էր ամեն մի քայլափոխում։ (Նար-Դոս)
  3. արտահայտում է խոսողի գոհունակությունը որևէ գործողության՝ վիճակի համար անտես առնելով մյուսները, որ իրեն կամ խոսակցին չեն վերաբերում ◆ Գլուխը քար, խո դու լավ ես ինձ ոչ մի բան չի հետաքրքրում այլևս, խո այն գործը լավ վերջացավ։
  4. գործածվում է պնդումը ենթադրությունը հարցադրումը են հաստկացնելու, շեշտելու համար ◆ Խո ես Մարյանը չեմ, որ վախենամ։ (Րաֆֆի) ◆ Խո դու էլ նրանց հետ չէր։ Դու խո Մարությանի հետ էիր։ (Նար-Դոս) ◆ Խո չեմ կարող դատարկ ձեռքով վեր կենալ գնալ նրանց տուն։
  5. (լեզվբ․) ավտո-ասիական լեզուների մունդա ճյուղի կհերվարի լեզուներից մեկը Հնդկաստանում
  6. (երաժշտ․) հայկական ձայնագրության հիմնական ձայնաշարի (դո նոտայով սկսվող միքսոլիդիական լադի) հինգերորդ հնչյունը, լրիվ անունն է` խոսրովային

Հոմանիշներ[խմբագրել]

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Կ․Ե․ Մելիք-Վրթանեսյան, Մ․ Ա․ Տոնյան, Երաժշտական բացատրական բառարան, Երևան, «Խորհրդային գրող», 1989 — 270 էջ։