խոնարհություն

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [χɔnɑɾhutʰˈjun]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ խո•նար•հու•թյուն 

Գոյական

1. խոնարհվելը, հմպտ. հուն. χλίαις ◆ Ընթանալ խոնարհության շավղով։ Եղիշե Չարենց
2. խոնարհ լինելը, խոնարհի հատկությանը ◆ Կինները…երբեմն սեղանին խոնարհություն մը կընեն։ (Գրիգոր Զոհրապ) ◆ Խորհրդականը թեթև խոնարհություն տվեց թագավորին։ Դերենիկ Դեմիրճյան
3. գլուխը խոնարհելը որպես հարգանքի արտահայտություն ◆ Դը Վալերան ներկայացավ մը Շրայտերին ընդունելության դահլիճում՝ ժպիտով և խոնարհությամբ: (Վահան Թոթովենց) ◆ Ուստա Կիրակոսը խորին խոնարհությամբ առավ պարզած գավաթը։ Վրթանես Փափազյան
4. համեստություն ◆ Մի կին, որ պատրաստ էր ամուսնու ամեն մի ուզածն անելու, - թեկուզ ոճիր, բայց չէր կարող ազատվել խոնարհությունից։ ◆ Խոնարհության գերին էր այդ կինը։ (Վահան Թոթովենց) ◆ Աղջկա խոնարհությունը նրա արժանիքներից ամենից բարձրն է։
5. նվաստացում ◆ Ողջունում է դերվիշն ու խոնարհություն անում։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Տղաներն ամաչելով խոնարհություն արին։ Դերենիկ Դեմիրճյան
6. [ածական] (փոխաբերական) խոնարհ, համեստ ◆ Արան չունի սովորություն գոռոզ ոճին պատասխանել ոճով խոնարհության: (Նաիրի Զարյան)

Հոմանիշներ

1. համեստություն, ակնածություն, հնազանդություն, հլություն, հպատակություն, խոնարհամտություն, (հզվդ.) անամբարտավանություն, անամբարհավաճություն

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ ирение (ru) ‎(irenije), смиренность (ru) ‎(smirennostʹ), покорность (ru) ‎(pokornostʹ) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Աղբյուրներ

• Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։
• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։