խոնարհում
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [χɔnɑɾˈhum]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ խո•նար•հում
Ստուգաբանություն
[խմբագրել]Գոյական
- խոնարհելը, խոնարհվելը ◆ Լույսը աղվոր է բարձրության մեջ հոսանուտ, Խոնարհումին մեջ արդար։ (Դանիել Վարուժան) ◆ Արտակ Ռշտունին դիտում էր Գեդեոնի խոնարհումները: Դերենիկ Դեմիրճյան ◆ Շինականները...խոնարհումներ անելով դուրս գնացին։ Դերենիկ Դեմիրճյան
- (լեզվբ․) բայի յուրահատուկ թեքումը, որով արտահայտվում է առարկայի գործողությունը տարբեր ժամանակներում, այսինքն՝ բայի կրած փոփոխությունները ըստ եղանակի, սեռի, կերպի, ժամանակի, դեմքի և թվի ◆ Խոնարհումը ձևաբանության մի մասն է կազմում։
- (լեզվբ․) խոնարհման ընդհանուր համակարգի յուրաքանչյուր կոնկրետ դրսևորումը, տեսակը, որը սովորաբար բնորոշվում է ձևական-ձևաբանական, ինչպես արդի հայերենում՝ -ա(ալ), ե(ել), կամ իմաստային որոշակի առանձնահատկություններով ◆ Գրաբարի և խոնարհումը ամենաուժեղն է։
- (գրականագիտություն) ռիթմական ոտքի թույլ՝ անշեշտ մասը (թեսիս)
Հոմանիշներ
[խմբագրել]- իջեցում, կքում, ճկում, ծռում
- լծորդություն
Արտահայտություններ
[խմբագրել]| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։