խոստանալ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [χɔstɑˈnɑl]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ խոստանալ
վանկեր՝ խոս•տա•նալ
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Բայ
- խոսք տալ մի բան անելու՝ տալու՝ հայտնելու ևն ◆ Խոստացիր նրան իմ ոսկի գահը, խոստացիր նրան ամեն, ամեն բան, ինչ որ կարող է խոստանալ շահը, երկրակալ շահ` իր սիրած կնկան։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Գեղեցկուհին խոստանում է Միքայելին փաղչել նրա հետ արտասահման։ (Շիրվանզադե)
- (փոխաբերական) գուշակել, հույս՝ ակնկալություն՝ սպասում ներշնչել, կանխագուշակել։ ◆ Մի հաստ ու պինդ տղա էր Կալոն, որի ամուր կազմվածքը խոստանում էր ամուր մարմնական զորություն։ (Րաֆֆի) ◆ Գարունը խոստանում էր առատ բերք։ (Ակսել Բակունց) ◆ Մի՞թե այդ բարոյական կովի հետևանքը ահա մի պայծառ ու ամենագեղեցիկ հույսեր խոստացող առավոտ չէ։ (Նար-Դոս) ◆ Երանություն էր խոստացել հույսս ինձ, բայց չգտա նրան կյանքի մեջ։ Հովհաննես Թումանյան
- ուխտել, ուխտ անել ◆ Խոստացած մատաղը պիտի անեմ։ (Ակսել Բակունց)
- հանձն առնել, ստանձնել ◆ Կաթողիկոսը արդեն… այդպիսի մի առիթ է որոնում խոստացած վտանգավոր քայլից ետ կանգնելու։ (Մուրացան)
- (հազվադեպ, հնացած) բարեմաղթել ◆ Ամեն կողմից ինձ հաջողություն էին խոստանում միտքս իրագործելու։ (Նար-Դոս)
- նշանակել, նախատեսել, պայմանավորվել ◆ Մտածում են էնպես անեն, որ իրենց փոքր քույրը խոստացած ժամից ուշանա։ Հովհաննես Թումանյան
- սպասվել ◆ Այժմ ընթերցողին եմ թողնում եզրակացնել, թե որպիսի ապագա է խոստանում հայ երիտասարդությանը (Րաֆֆի) ◆ Միայն Թովմաս էֆենդին այնպես էր սարքել գործը, որ նրան շատ հաջողություն էր խոստանում: (Րաֆֆի) ◆ Միթե այս օրիորդի ձեռքն էիք խոստանում: (Մուրացան)
Հոմանիշներ[խմբագրել]
- խոսք տալ. պարտավորվել, ուխտել, շաքար կոտրել (բրբ-)
- հուսադրել, հույս տալ
Արտահայտություններ[խմբագրել]
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։