կամակորություն

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

  • ՄՀԱ՝ [kɑmɑkɔɾutʰˈjun]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ կամակորութիւն

վանկեր՝ կա•մա•կո•րութ•յուն 

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

Գոյական

  1. կամակոր լինելը, բնավորության բացասական գիծ, երբ մարդը առանց լուրջ հիմքերի շարունակում է պնդել իր սխալ միտքը, կրկնել իր սխալ գործողությունները, թեև դրանց աննպատակահարմարությունն ակնհայտ է ◆ Ով որ կարողանում է արիաբար համբերել, նա էլ ընկճում է բախտի կամակորությունը։ (Մուրացան)
  2. կամակորի վարքագիծ՝ արարք՝ վերաբերմունք ◆ Մինչև երբ պիտի շարունակվի այդ կնոջ կամակորությունը։ (Շիրվանզադե)

Հոմանիշներ[խմբագրել]

  1. համառություն, ինքնակամություն, կամապաշտություն, իրասածություն (ժղ․), (հնց․)՝ դժմտություն, կամակարություն, կամշոտություն
  2. քմահաճություն, կամահաճություն, ինքնահաճություն, թյունքմահաճություն

Արտահայտություններ[խմբագրել]

  1. կամակորություն անել - տե՛ս կամակորել

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Ա․ Ա․ Նալչաջյան, Հոգեբանական բառարան («Լույս» հրատարակչություն), Երևան, 1984 — 240 էջ։