Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ձայնարկութիւն

վանկեր՝ ձայ•նար•կութ•յուն

Ստուգաբանություն

ձայնարկելը
ձայնարկուի լաց, ողբ
խոսքի մաս, որին պատկանում են զգացմունքն, հույզ, կոչ և նմանաձայնություն արտահայտող բառերը (քրկն.), նախադասության անդամների հետ քերականորեն չկապված և իրադրական բնույթ ունեցող բառ կամ կապակցություն , որ արտահայտում է հուզազգակցական անմիջական վերաբերմունք, կամային մղում, կամ բնաձայնություն է, հուզական արտահայտություն՝ խոսքային բանաձև
(լեզվբ․) չթեքվող խոսքի մաս, որին հատկացվող բառերով «դրսևորվում, արտահայտվում են զգացական տպավորություններ անմիջաբար, առանց մտացի վերլուծման» (Գ․ Սևակ)

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։
Հ․ Լ․ Զաքարյան, Կետադրական բառարան․ Ուսումնական տեղեկատու, Երևան, «Զանգակ», 2013 — 240 էջ։