վերջակետ

Հայերեն

վերջակէտ

• ՄՀԱ՝ [vɛɾd͡ʒɑˈkɛt]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ վեր•ջա•կետ 

Գոյական

1. երկու կետից բաղկացած կետադրական նշան, որ դրվում է յուրաքանչյուր ավարտված նախադասության վերջում
2. (փխբ․) վերջ, ավարտ ◆ 1917 թվականը դարձավ Ն. Յա. Մառի գիտարշավների վերջակետը: Վրույր
3. (փխբ․) վերջին` սահմանային կետ, գագաթնակետ

Հոմանիշներ

1. (քերկ․) մեծակետ
2. ավարտակետ, վերջ, ավարտ
3. տե'ս գագաթնակետ

Արտահայտություններ

1. վերջակետ դնել -
   1. վերջակետ նշանակել
   2. (փխբ․) վերջացնել, ավարտել

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ end գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ точка վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։