ավետարան
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ɑvɛtɑˈɾɑn]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ աւետարան
Գոյական
վանկեր՝ ա-վե-տա-րան
- (կրոն․) աստվածաշնչի այն մասն, որը պարունակում է Քրիստոսի վարդապետությունն ու նրա կյանքի առասպելական պատմությունները որը քրիստոնեական կրոնի հիմքն է կազմում
- (փխբ․) (հնց․) որևէ ուսմունքի հիմնական դրույթների ամբողջությունը ներկայացնող շարադրանք (գիրք, ժողովածու)
Հոմանիշներ
[խմբագրել]- (եկեղ․) նոր Կտակարան, Ավետարանագիր
Արտահայտություններ
[խմբագրել]- գայլի գլխին ավետարան կարդալ
- անցավ գլուխը ավետարանի տակ դնել
- ավետարանի լիզու - գրաբար ◆ Ավետարանի լիզուն լավ իմ իմանում, համա սրանց խոսած հայեվարը ջլիս չհասկացա, կոսիս մլթոնի լիզվով են խոսում։ (Խաթաբալա)
- ավետարանի կողքին գրված (խոսք) - ճշմարիտ (խոսք) ◆ Վայկուն ափոր խոսքերն ավետարանի կողքին գրված են։ (Պերճ Պռոշյան)
- ավետարանի թուղթ պատռել - ծանր հանցանք գործել
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։