զուգաձայն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [zuɡɑˈd͡zɑjn]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ զու•գա•ձայն
Ստուգաբանություն
[խմբագրել]Ածական
- միատեսակ՝ նման ձայն ունեցող
- (փխբ․) համաձայն, համամիտ ◆ Նժույգներ մերթ զուգաձայն և մերթ իրար կոտրող դոփյունով միաչափ ու այլաչափ վազում էին։ Դերենիկ Դեմիրճյան
- տե՛ս երկձայն ◆ Երեխաներն իրար էին անցել, խոսում էին զուգաձայն, իրար ընդմիջելով, իրարից նեղանալով։ Անահիտ Սեկոյան
- (փխբ․) համամիտ, միաբան
- (լեզվբ․) բարբառագիտական քարտեզի վրա այնպիսի գիծ, որ ցույց ՝ տալիս առանձին լեզվական երևույթի տարածվածության սահմանը։
Հոմանիշներ
[խմբագրել]Արտահայտություններ
[խմբագրել]| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։