Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ անձայն

վանկեր՝ ան•ձայն

Կազմություն

Նախածանց՝ ան-, արմատ՝ ձայն:

ձայն չունեցող, առանց ձայնի
լուռ, ձայն չհանող ◆ Նազենին գալիս էր թռչունի նման թեթև՝ վիթի նման անձայն քայլերով։ Ստեփան Զորյան
ցածր ձայնով, ցածր ձայն ունեցող, դժվար լսվող ◆ Անձայն խոսակցություն։ ◆ Կամսարականն․․․ հևում էր անձայն ու անկանոն։ Ստեփան Զորյան
անխոս, լուռ, մունջ ◆ Բոլորը անձայն ականջ դրին հեռացող նժույգների ոտնատրոփին։ Դերենիկ Դեմիրճյան
առանց առարկության ◆ Անձայն համաձայնել։

անբարբառ, անծպտուն, անշշուկ, անշշունջ, անխոս, անբառ, անհնչյուն, անհնչուն, անմռունչ, անաղմուկ, լուռ, լռիկ, լռելյայն, սուսուփուս, լռիկ-մնջիկ, լուռ ու մունջ, անծպուտ, բեղի տակ (ժղ․)
անխոս
ցածրաձայն
տե՛ս անձայնավոր
տե՛ս ձայնատ
տե՛ս խուլ