ավարա

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [ɑvɑˈɾɑ]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ վանկեր՝ ա•վա•րա 

Ածական

1. Ամասիա, Արարատյան, Երզնկա, Թբիլիսի, Հավարիկ, Շամախի, Պարտիզակ, Ջավախք՝ անբան, անգործ, պարապ-սարապ թափառող, դատարկապորտ ◆ Նա ավարայի միննա։ (Տիգրան Նավասարդյան) ◆ Միայն պիտի․․․ ավելի բարձր որոտար լոդրերի, ծույլերի, ավարաների և այլ այդպիսի մարդկանց հասցեին։ (Ակսել Բակունց) ◆ Ճաթ մանանա, մանանա, օխտը կնիկ հետն ավարա։
2. անպետք, փուչ, դատարկ
3. Թբիլիսի՝ ամայի, դատարկ ◆ Տեհա մենձ հայաթ, դես մտիկ տվի, դիփ ավարա։ (Խաթաբալա)

Հոմանիշներ

1. տե՛ս անգործ, անպետք

Արտահայտություններ

1. ավարա ման գալ -
   1. անգործ թրև գալ ◆ Ի՞նչ ես «ավարա» ման գալիս, պսակվիր հետս․․․ փող բաժինք կբերեմ, տուն կդնես, կհարստանաս։ (Արազի)
   2. իզուր փնտրել
2. ավարա անել - գործից գցել
3. ավարա-ավարա - պարապ-սարապ, դատարկապորտի նման ◆ Բասի ավարա-ավարի զվռնիս։ (Ձեռագիր)
4. ավարա ըլիլ - իզուր ժամանակ կորցնել, գործից հետ ընկնել ◆ Դրա համար եմ բանից-գործից ավարա եղել, եկել։ (Պերճ Պռոշյան)
5. (փխբ․) ավարա ջաղցի պես աղալ - շատախոսել, զազրախոսել ◆ Ավարա ջաղցի պես է աղում։ (Գրիգոր Տեր-Ալեքսանդրյան)

Բաղադրյալ բառեր
ավարայություն

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ праздношатающийся (ru) ‎(prazdnošatajuščijsja), бездельник (ru) ‎(bezdelʹnik) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։